Стихотворения Беимбета Майлина (на казахском языке)

1920-е годы

Құбақан

Құбақан оң да болды, сол да болды.

Құбақан тарам-тарам жол да болды.

«Оң», «солды» шарласа да шарты келіп,

Жылтырақ қара портфель қолда болды:

Алтыннан көзілдірік көз де болды,

Жыбырлап аузы үзілмес сөз де болды.

Кешегі таудай мінін бүгіп жойып,

Құлпырып сағатында өзге болды.

«Значит», «так сказать» нақыл болды,

Жел қайдан шықса соған жақын болды.

Кешегі кеселді ісін бүркеп, тағып,

Кеуде ұрып, жұрт көзінше батыр болды.

Аяғын кердең, кердең, кердең басты,

Кердеңдеп қыруар жұрт, елден асты.

Қай жерден жалт берерін қайдан білдік,

Қыр өтіп, әзірінше белден асты.

Құбақан құбылуды қашан қояд?

Қоймаса елдің тезі қашан жояд?

Шермиген қара портфель тырс-тырс шертіп,

Шығымсыз документке қашан тояд?!

                             1928 год

Кедейлер

Сенің арың зарлайтыным өмірде.

Сенің арын арлайтыным өмірде.

Сен не көрсең, мен де соны көремін,

Белді біғам ауырға да, жеңілге.

Сен жыласаң, көзден жасым тамшылар,

Сен қуансаң, қайғы-шерім аршылар.

Айт өлеңді, ен даланы жаңғыртып,

Қойшы-қолаң, кеше жүрген малшылар!

Қамысты өзен, құрақты көл, ен дала,

Құсы шулар, мал дабырлар ел-дала...

Лағнет оқып, бәріне де қол сілтер,

Өміріңе селт етіп пе ең бишара!

Қан боп қатқан жаралы еді жүрегің,

Құрт жегендей кептің, семдің, жүдедіп.

Таң алдында – шырт ұйқыда жатқанда,

Сен жылаушы ең, жүгіріші ең, білемін!

Жалба-жұлба ерді салып торыңа,

Бір шабан мал тап болғандай сорыңа:

«Кіс-кіс» деуші ең көзге ұйқын тығылып,

Құрықшаңды іліп алып қарыңа.

Құба жоңға шығып алып белеске,

Рақаттағы түскен кезде ел еске,

Мұнды әндерге салмайтын ба ең зарланып,

Аттан түсіп, шарт жүгініп белесте!..

Ащы даусың кетпеп пе еді алысқа,

Бой жеңдіріп ыза аралас намысқа.

Жас жүрегін тырнамап па ед лобытып,

Тезек теріп жүрген «күңнің» алыста,

Екі жақта зарланып ең екеуің,

Сезініп ең бір жарық күн жетерін...

Бостандықты алғанынды қай түрде,

Айта берсем, тым ұзаққа кетемін.

Жылай-жылай, колын жетті тендікке!

Кім салады енді сені кемдікке?

Бүгінгі күн – шын куанар мейрамың,

Салшы әнге, бойын жазып кеңдіңте!

Ащы дауысың ен даланы күңрентсін!

Ащы қайғы – көңілдегі кір кетсін!

Шын қаһарман жұбайынан айрылып,

«Қалқам» деген ауру көңілін тербетсін!

Сен жыласаң, көзден жасым тамшылар,

Сен қуансаң, қайғы-шерім аршылар.

Айт өлеңді, ен даланы жаңғыртып,

Қойшы-қолаң, кеше жүрген малшылар!..

                         Октябрь 1922 года