Стихотворение К. Тажмакина (на казахском языке)

1992 год

Өз төрінді өзің күт

Батқандай табаныма шірік шеге,

Көңілімде қобалжу бар, білем неге.

Маңайым жайбарақат алаңсызда,

Отырам күйіп-пісіп әрнемеге.

Еліңде болмаса жан сүінетін.

Шерленіп, құса болар ақ ниетің.

Бостандық көптен күткен оралғанда,

Қайдасың, жанашырлар, сеп тиетін.

Ат үсті қарау обал қиын іске,

Білінер салмағы оның басқа түссе,

Атойлап, айғай салып шулағандар,

Жүр әлі қосыла алмай ұлы көшке.

Жақсы жоқ деген сөз бар жаман айтпай,

Аурудың шыққаны жөн іште жатпай.

Жұмысты сырттан сынап-мінеуші көп,

Журсе де бетбұрыста орнын таппай.

Әр елдің бетке ұстар баласы бар,

Коп жүріп, көп көргениен дана шығар.

Ер тілегі ұштасса еліменен,

Халықтың армандаған бағы ашылар.

Іс тындырмас ел тілегін сезбеген,

Ас болмайды жанта құрғақ сөз деген.

Өз үйіңнің торін өзің кутпесеқ

Күтпе қайыр кіріп-шығар өзгеден.

Қауаз Тәжімақин

29 тамыз, 1992